Kilikia ve Mersin Kilikia Bölgesi kabaca Manavgat Çayı’ndan başlayıp, Toros Dağları’nın güney etekleri boyunca Amanos Dağları’na kadar uzanmaktadır. Kilikia Bölgesi jeolojik yapısına göre Dağlık ve Ovalık Kilikia olarak ikiye ayrılmıştır. Dağlık Kilikia ile Ovalık Kilikia’nın sınırı bazen Lamos bazen de Soli olmuştur. Gezenlerin bildiği üzere zorlu arazi yapısına sahip olan bu bölgeye girişi sağlayan üç kapının varlığı bilinmektedir. Bunlardan birincisi Mut’un kuzeyinde yer alan Sertavul Geçiti’dir. İkincisi Pozantı istikametinde Gülek Boğazı olarak bilinen ve boğazda bir kaya üzerinde ”Kilikia Sınırı” yazısı bulunan Kilikia Kapısı ve Hatay istikametinde yer alan Belen (Suriye) Kapısı’dır. Coğrafi olarak batıda Antalya İli’nin Gazipaşa ilçesi, kuzeyde Konya, Karaman, Niğde illeri, doğuda Adana ili ve güneyde Akdeniz ile çevrelenmiş olan Mersin, Osmanlı topraklarına 1516 yılında Yavuz Sultan Selim zamanında katılmıştır. Mısır Valisi Kavalalı Mehmet Ali Paşa tarafından yönetilmiş ve daha sonra Osmanlılar yeniden egemen olmuşlardır. 1924 yılında Mersin vilayeti kurulmuştur. 1933’de Silifke, Anamur, Gülnar, Mut ilçeleri Mersin’e bağlanmış ve vilayetin adı İçel olarak değiştirilmiştir. Uzun yıllar kullanılan İçel adının; Göksu nehrinin iki yanındaki bölgeye 12. yüzyılda Türkler tarafından İçel adı verilmesinden veya Anadolu Selçukluları’nın egemen oldukları bu bölgeye Toroslar’ın ötesindeki “Uç ülke, uç diyar” anlamına gelen “Uç-il/ Uç-el”’in zamanla halk deyişiyle “İç-il/İç-el” söleyişine dönüşmesinden geldiği düşünülmektedir. 1954’de Erdemli, 1987’de Aydıncık, 1989’da Bozyazı ve Çamlıyayla ilçeleri kurulmuştur. 2001 yılında halkın yoğun isteği üzerine İçel adı tekrar Mersin olarak değiştirilmiştir. Büyükşehir olan Mersin; Akdeniz, Toroslar, Mezitli, Yenişehir olmak üzere dört merkez ilçeye ayrılırken, Tarsus İlçesiyle beraber toplam 13 ilçesi bulunmaktadır. MERSİN (Merkez) Mersin'in tarihinin İ.Ö. 7000 yılına kadar gittiği Yumuktepe'de yapılan kazılar sonucunda ortaya çıkmıştır. Bugünkü şehir merkezinin kuzeybatısında yer alan bu yerleşim İ.Ö. 7000 yıl sonrada gelişerek devam etmiştir. Bilim adamları tarafından Mersin'in antik yerleşimi olarak kabul edilen Zephyrion Vali Konağı ile Orthodoks Kilisesi arasında lokalize edilmektedir. Özellikle burada bulunan yeni Kültür Merkezi, Eski Halkevi binası bahçesinde yapılan temel kazıları sırasında ortaya çıkan arkeolojik kalıntılar ve yine buradan çıkarılarak Mersin Müzesi'nde sergilenen Kuros heykel antik Zephyrion kentine ait buluntular olarak yorumlanmaktadır. Yunan ve Pers Dönemleri'nde Polis, geç dönemde ise Hadrianopolis olarak adlandırılan kent, İ.S. 260 yılında I. Shapur tarafından ele geçirilmiştir. Bizans Dönemi'nde ise Kilikia I Bölgesi'ne ait şehirlerden birisi iken 19. yüzyılın başlarında önemli bir liman kenti olmuştur. Mersin'in adı konusunda ise değişik görüşler ve söylenceler vardır. En yaygın olanı, Akdeniz ikliminin meyvası olan ve Arapların Hambales dedikleri Myrtus-Murt-Mersin ağacıdır. Bir görüşe göre de Mersin adı bir Türkmen aşireti olan Mersin Aşireti'nden gelmektedir. Evliya Çelebi Seyahatnamesi'nde, şimdiki Mersin'in kuzeybatısında "Mersinoğlu" adındaki bir köyde konakladığını yazmıştır. Söylencesi ise şöyledir: Mersin adı Kıbrıs Kralı'nın kızı Myrna'dan gelmiş. Tanrıça Afrodit'in lanetine uğrayan Myrna’ya acıyan tanrılar onu Mersin kıyılarına çıkarmışlar. Bundan dolayı adı Mersin olmuştur.