خوشبختانه تاریخ ایران مملو از قصه های بکر وتازه است و چه حیف که این روزها بیشتر ایرانیان کمترین زمان خود را به مطالعه اختصاص می دهند. مردمی که با یک پشتوانه تاریخی طول و دراز اغلبشان از گذشته خود بی خبرند و هر بار که می شنوند برایشان تازه است. اما هیچگاه ادبیات، تاریخ و حتی علم تنها نبوده اند. و اینجاست که هنر می تواند مسیری فراهم سازد و مخاطب را به این شاهرگ های زندگی پیوند دهد

بعد از تجربه برگزاری نمایشگاه «نورچشمی های اتاق آینه» در فروردین ماه ۱۳۹۸، بار دیگر و بر اساس قصه ای دیگر از تاریخ ایران نمایشگاهی برپا شده است با عنوان «خاطرات خاتون خلعت پوش». قصه ای با نگاه به شخصیتی حقیقی در تاریخ قاجار. زنی که همواره در تصمیمات زندگی خود محدود بوده است.

اینبار هم مانند گذشته معین شافعی هنرمندانی را گرد هم آورده است تا با هنر نقاشی، تصویرسازی، حجم و ترکیب مواد و با نگاهی آزادانه به یک قصه دیگر، تصویری تازه خلق کنند

هدف، نمایش آثاریست بکر و تازه، براساس قصه ای بکر و تازه از تاریخ ایران. شاید بهانه ای شود برای رجوع مخاطبین به تاریخ کشورشان، در کنار تماشای هنری که تلاش دارد بر اصالت خود پایدار بماند. چرا که جامعه امروز هنرهای تجسمی در ایران با سرعت نه چندان کمی به سمت و سویی می تازد که بوی بی هویتی از آن به مشام می رسد. برپایی نمایشگاه هایی مانند «نورچشمی های اتاق آینه» و «خاطرات خاتون خلعت پوش» تلاشی دیگر هستند برای رسیدن به ارتباطی ساده تر، فارغ از ادعای مقلدانه روشنفکری با مخاطبی که از فاصله با هنری که نمی فهمد خسته شده است

« خاطرات خاتون خلعت پوش »

چه نفرینی؟ قسم می خورم که قتل شاه که برادرم بود و کور شدن سوگلی اش بخاطر نفرین های من نبود. اگر با نفرین کارها درست می شد که باید همه اجدادم از بین می رفتند. آه امیر بزرگ ...می دانم تو نمی خواستی در این شهر پر بلا ازدواج کنی. من هم با آن همه خدمتکار و لباس های زرین و ثروت نمی خواستم با یک بچه آشپز بی فامیل ازدواج کنم. اما چاره ای نداشتیم. چون دستور قاطع بود و ما هم مجبور بودیم اجرا کنیم. همه عمرم هیچگاه آزادی عمل نداشتم. مادرم مسئولیت مرا به دست برادر تاجدارم سپرد و او هم انگار همیشه من را مانند وسایل وزارت می دانست. هر بار دلش می خواست من را به خانه وزیر تازه فرستاد. شاهدختی بودم که اولین بار مرا  به ازدواج تو درآوردند. خودشان هر کاری می خواستند کردند. اما نمی دانستند عشق مانند درخت در جان ما می روید. حیف که بازی قدرت در میان خانواده من یک عادت طولانیست. مادرم را خوب می شناختم. مدام میگفت: «آشپززاده؟ هم وزیر باشد و هم داماد دربار؟»

برای همین لباس پوشیدم و با تو به تبعید رفتم. اگر قرار بود با تو تا آخر دنیا هم بروم می رفتم. مانند روح شدی برای بدن من و من همیشه از قهوه های زهرآلود که رسم خانواده ام بود می ترسیدم. قبل از تو غذا و نوشیدنی هایت را می چشیدم تا مسموم نباشد. اما نمی دانستم روش تازه خانواده ام با تیغ تیز است. روح را از من گرفتند و بدنم از تو خالی شد. هیچوقت از تو جدا نمی شدم و حالا هم که نیستی از تو جدا نمی شوم. آه امیر من ... آشپززاده ای بودی که ارزشت از هزار بچه اعیانی بیشتر بود

هنرمندان

وحید آرین/ شیرین بابازاده/ افشین باقری/ سپهر بختیاری/ سهیل بسطامی/ شکیبا پرورش/ محسن حبیبی/ مونا حسین زاده/ کاوه خان‌آبادی/ طلا درنگی/ مهشید راقمی/ پژمان رحیمی‌زاده/ بارانا سعادت/معین شافعی/ آبان صالحی/ احسان ضیایی/ کیوان عسگری/ دلارام فقانی/ شعیب کاشانی/ الهه کشاورز/ امیرعلی مومن/ سجاد میرمعینی/ آرش نظری/ حامد نوروزی/ درسا هاشمی

Introducing “The Samite –wearing Lady” Exhibition :

Fortunately, the history of Iran is rich with fresh and unexplored tales and it is such a regret nowadays most Iranian spend less time to read. It is sad that people with a long and ancient historical background are most often unaware of their past and it appears to them as fresh news whenever they hear it. Nonetheless, literature, history and even science have never been alone and it is on this point that art can prepare a path and join the audience with the veins of life.

After the experience of “The Beloveds of the Mirror Chamber” exhibition in April 2019, another exhibition has been held once again and based on another tale in the Iranian history, titled “The Memoires of the Samite Wearing Lady”. It is a story by looking at the real personality in Qajar History. A woman has always been restricted in her life decisions. This time too, as before, Moein Shafei  has gathered a number of artists to create a genuine picture by painting, imaging, graphic and materials composition  through adopting a free approach to another tale.

The goal is to exhibit untouched and fresh works based on an unexplored and fresh story in the Iranian history. Perhaps, it can serve as a motivation to direct audiences towards the history of their country. Along with viewing an art which strives to sustain its genuineness; for, the current society of visual arts in Iran is heading with not a slow paste to a direction which smells like loss of identity. Holding exhibitions such as “The Beloveds of Chamber of Mirror” and “The Memoires of the Samite-wearing Lady” are other efforts in achieving a simpler communication, free from intellectual copying condescension, with an audience frustrated from his distance with an art he is unable to grasp

The Memoires of the Samite-Wearing Lady

“What curse? I swear (to God) the murder of the King who was my brother and the blindness of his favorite wife were not because of my curses. If curse could solve anything, all my ancestors must have been destroyed by now. Oh, Great Amir…I know you did not desire to marry in this tragedy-stricken city. I, with all those servants, golden clothes and wealth did not wish to marry the son of a cook with no noble background either. Though, we had no other choice. It was a strict order and we were forced to obey. All my life I have never been enjoying any freedom in my affairs. My mother put my faith in the hands of my royal father and he, too, always viewed me as if like a ministerial tool. Whenever he wished, he would send me to the house of a new minister. I was a princess who had to be a first-time bride. They did whatever they wanted.

But they were unaware love would grow in our hearts like a tree, alas the game of power is a long habit in my family. I knew my mother well; she would always say: “Son of a cook? To be both a minister and the royal son-in-law?”

For that reason, I wore my clothes and went to exile with you. I would go with you even to the end of the world. You became a soul for my body and I was always afraid of the poisonous coffee which is the tradition of my family. I used to taste your food and drink before you touch them to ensure they are not poisonous, though, I was unaware the new custom of my family is trying the sharp blade. They took away my soul and my whole being was emptied from you. I would never leave you and even now, although you are not any more, I still do not depart from you. Oh, my Amir… You were the son of a cook who was worthy than thousands of boys who were born in wealthy mansions.”

Artists: Vahid Arian/ Shirin Babazadeh/ Afshin Bagheri/ Sepehr Bakhtiyari/ Sohayl Bastami/ Shakiba Parvaresh/ Mohsen Habibi/ Mona Hoseinzadeh/ Kaveh Khanabadi/ Tala Derangi/ Mahshid Raghemi/ Pejman Rahimizadeh/ Barana Sadat/ Moein Shafei/ Aban Salehi/ Ehsan Ziaee/ Kayvan Asgari/ Delaram Faghani/ Shoein Kashani/ Elaheh Keshavarz/ Amirali Momen/ Sajad Mirmoeini/ Arash Nazari/ Hamed Norouzi/ Dorsa hashemi

نمایشگاه گروهی " خاتون خلعت پوش" به کوشش " معین شافعی " مرداد 1399 گالری شیرین