شمایل های تاریخی‌ را برساختن و همزمان به بازی‌ گرفتن؛ کاری که چوبتراش می‌کند را می‌توان در نگاه اول چنین توصیف کرد. اما او می‌سازد و به همان زیبایی تخریب می‌کند.این تخریب در ساحت نقاشی‌اش نوعی تکامل است.مثل واکسن که تن را می‌شکند تا آزموده شود ،نقاشی‌های چوبتراش هم همینگونه قوّت می‌گیرند در برابر

آکادمی ،تاریخ و خاطره.گوئی که خاطره‌ای را با اشک کامل کنیم. چهره در هم میرود ولی‌ آنچه در صورت گریان می‌بینیم یک تجربهٔ کامل است از یادآوری.یا حتا می‌توان گفت انرژی فراموشی که ناگاه آزاد میشود.

.انگار گـُلی‌ که یخ را می‌شکند و سردی را بازیچه می‌گیرد ؛ ما را به همان اندازه هشیار می‌کند که بازی کودکان

در کوچه وقتی‌ که خوابیم.نمی‌خواهم بگویم که به نظرم دارد نقدی می‌کند بر آنچه وآنکه از دست رفته است.آنچه از دست رفته و تنها تصویری از آن داریم به همان اندازه اهمیت می‌یابد که بازیچه قرار دادن آن.هردو در یک سطح‌ند. گاهی خانه‌ای مجلل  با یک رعدو برق زیباتر میشود.این همان تصویر است،هم در لحظه ی برق و نور هم وقتی‌ سکوت آن را فرا می‌گیرد و صبحِ غم انگیز و زیبائی را برجای می‌گذرد.نمیخواهم از زیبئیی مصیبت وقتی‌ کاری از ما ساخته نیست حرف بزنم.میخواهم از لازمه‌های تصویر زیبا بگویم که گاهی تخریب آن را کامل می‌کند.همانگونه که "چَپمن"‌ها بر نقاشی های هیتلر کار کردند همانگونه که حتا "راشنبرگ" با پاک کن اثری از" دکونینگ" را پاک می‌کند و کاری تازه خلق میشود.دردی حس نمی‌شود،آب از آب تکان نمیخورد تنها اثری

تازه و تصویری مانده گار برجای میماند.به عبارتی روشن تر نمی‌خواهم کارهای چوبتراش را به قضیهٔ تخریب آثار باستانی و نقدی ازین قبیل ربط دهم و با این جنس مقولات به حاشیه‌ی هنر بکشانم.میخواهم این اثر را پیش و بیش از هرچیز نقاشی‌ ببینم.و فکر می‌کنم هنرمند هم بیش از هرچیز نقاش است اگر نه با دقت و مهارت تصویری را نمی‌ساخت که خودش آزادانه با چند لکه رنگ تخریبش کند و یک نقاشی‌ خلق کند و البته این را فراموش هم نمی‌توان کرد که این اثر با هر خوانشی به هر مخاطبی میتواند جوابگو باشد؛چه سیاسی باشد،چه نقاش باشد و چه مثل من شاعر.

وحید شریفیان

Remaking historical icons and poking fun at them at the same time;

This is the initial description of Choobtarash’s work, first glance. 

Yet he destroys as beautifully as he builds.

This demolition is a sort of evolution in its self in his realm of paintings.

Just like a vaccine that breaks into the body to be tested, his paintings are thus enabled to oppose the academy, history and sentimental reminiscences, like a tear that compliments a memory. Faces might have a displeased look on them, yet it’s a mark of a complete experience from recollection or, could even be called the sudden energy release of remembrance.

It awakens us like a frozen flower that plays with the cold, such as when we are brought to awareness by the sound of children playing in the street. I don’t wish to say that he criticizes the loss; what we have lost and the only image of it that remains with us, are of the same level of importance as having them as playthings.

Sometimes a magnificent house seems even more translucent in thunder and lightning, this is the image, both at the times of lightning and also when it is surrounded by silence, the next sad and beautiful morning. 

I do not wish to speak of the elegance of disaster as it falls upon us, since it is out of our hands. I wish to speak of the necessities of a beautiful image, and how sometimes destruction completes it, as so did the Chapman brothers who worked on Hitler’s paintings or when Rauschenberg erased De Kooning, 

then lo and behold a new piece is created.

No pain is felt and nothing is changed, only a new and permanent piece is left.

To bring more light on the matter I wish to avoid considering Choobtarash’s work as a kind of demolition of ancient art and criticism of such sort, and pull it towards the art margin. First and foremost I desire to see his works as paintings and think of the artist as a painter, otherwise he would not create an image with the utmost precision and skill only to spoil it by himself afterwards with a few paint stains and create a painting, and of course we cannot forget that each painting can have a different interpretation to each viewer; whether they are politicians, painters or poets, such as myself.

View More »